Kažu da ko počne da čita Pekića, više ne razmišlja o tome ko je najbolji srpski pisac. Napisao je više hiljada stranica, što romana i pripovjedaka, što drama i filmskih scenarija, eseja i političkih pamfleta. Bio je protivnik komunističkog režima, koji ga je zatvarao, protjerivao, cenzurisao, oduzimao mu pasoš, čak je i teatralno pretučen na javnom mjestu. Politički aktivista, jedan od osnivača Demokratske stranke.

Upravo završavam "Vreme čuda" - genijalno! U pitanju je zbirka priča o Hristu, zasnovana na biblijskim motivima čuda koje je Isus izvodio na svojoj mesijanskoj misiji. Međutim, u Bibliji se navode čuda kao takva, a ne njihove dalje posljedice po živote ljudi nad kojima su čuda izvršena. Slijepci progledaju, nijemi progovore, bogalji prohodaju, grešnici postanu sveci, a mrtvaci ožive. Pekić se usudio da prikaže ta čuda iz ljudske perspektive, onako kako bi se stvarno zbila, pa u njegovim pričama bivši slijepac nakon što progleda ponovo sebi vadi oči, zgađen onim što vidi; bogalj koji prohoda proklinje Isusa što ga je izliječio i time ga osudio na rad u rudniku, umjesto da leži u hladovini i prosi; Marija Magdalena preklinje Isusa da je ponovo načini kurvom, da bi mogla ponovo da uživa u pohoti... Slojevito i potresno djelo.

Ko više voli kraće književne forme i eseje, može ih čitati na ovom sajtu: http://www.borislavpekic.com/

[img] [/img]

Knjiga navodi na duboku filozofiju!

Knjiga jeste duboka, nije jedna od onih "čitaju-se-u-jednom-dahu", čita se sporo, poglavlje po poglavlje, i dugo se o njoj razmišlja.
Toliko pitanja postavlja da vam se zavrti u glavi, što i jeste odlika prave književnosti!

Idemo dalje sa Pekićem: Novi Jerusalim. Zbirka od 5 priča, koje se mogu posmatrati svaka zasebno, ali i kao veća tematska cjelina.
Priče su smještene u različite istorijske periode i govore o različitim ljudima sa različitim profesijama i životnim ciljevima i njihovoj ulozi na istorijskoj pozornici.

1. Megalos mastoras i njegovo delo 1347.
Priča o umjetniku rezbaru iz Aleje i njegovom posljednjem umjetničkom djelu na kome radi dok svuda oko njega bjesni kuga, koja uzima hiljade života. Umjetničko djelo je stolica koju rezbari iz komada drveta, sa ciljem da napravi najbolju i najudobniju stolicu, njegov magnum opus. Stolica simboliše umjetnost koja je jača od života, kroz umjetnost on prkosi bolesti i, nakon što završi stolicu - na njoj umire.

2. Otisak srca na zidu 1649.
Priča o čovjeku po imenu John Blacksmith, koji ima tobožnju vještinu da prepozna žene koje se bave vještičarenjem i da ih prijavi crkvenim vlastima, koje nad njima vrše sankcije - spaljivanjem na lomači. Vremenom postaje rob svoje profesije, ne mogavši da shvati da li je običan prevarant ili stvarno može da prepozna nečiste sile, sve dok ne optuži sopstvenu majku i bude svjedok njenog pogubljenja.

3. Čovek koji je jeo smrt 1793.
Po meni, simbolički najbolja priča iz zbirke, o pisaru iz vremena francuske revolucije, kada su protivnici novog režima masovno ubijani na giljotini, i njegovoj želji da spasi koliko god može života, tako što pojede papir na kome je optužnica, sve dok i sam ne završi na giljotini, zajedno sa M. Robespjerom.

4. Svirač iz Zlatnih vremena 1987.
Bazirana na Pekićevoj autobiografiji, govori o njegovom povratku iz izgnanstva i pokušajima da očuva stara prijateljstva iz "zlatnih vremena".

5. Luče Novog Jerusalima 2999.
Možda i najzanimljivija u zbirci. Smještena u dalekoj budućnosti, govori o naučniku (arheologu), koji vrši iskopavanja na području današnjeg Sibira i pronalazi kosture i nekoliko zapisa iz Gulaga, na osnovu kojih zaključuje da je Gulag napredna civilizacija, čiji su njegovi stanovnici daleko ispred materijalističke civilizacije u kojoj on živi, a koja neodoljivo podsjeća na našu, današnju.
Priča o tom koliko je tumačenje istorije teško i nepouzdano i često dovodi do pogrešnih zaključaka. Jedino što je istina, to je da je u svim istorijskim periodima sistem taj koji upravlja pojedincem, i da se takav odnos nikada neće prevazići...